W zeszlym roku udało mi się zrealizowac jedno z największych marzeń mojego życia – spłynąć najdłuższą z rzek świata. Od rzeki Ukayali w Peru, poprzez rozgałęzienia w Kolumbii, aż do Manaus w Brazylii. Oczywiście wszystko to na lokalnym statku pełnym Indian, przemytników i handlarzy małp, gdzie życie leniwie toczy się wśród hamaków, kur, świń i przedziwnego towaru. 
 |
Nie mam żadnych zdjęć z Kolumbii, choć byłam tam już dwa razy. Jak się bowiem okazało za każdym razem byłam tam nielegalnie. Pierwszy raz do wizyty w tym kraju zostałam zmuszona. Lecąc z Wenezueli do Peru spóźniłam się na przesiadkę i w efekcie wylądowałam w Bogocie. Gdy rozpaczliwie miotałam się po lotnisku w poszukiwaniu następnego samolotu - zostałam... zaaresztowana. Okazało się bowiem, że nie posiadam wizy kolumbijskiej. Moje tłumaczenia, że jestem tu przypadkiem, na nic się zdały. Za drugim razem nauczona doświadczeniem zaopatrzyłam się w wizę kolumbijską - tak na wszelki wypadek. Jakże byłam z siebie dumna, gdy w trakcie podróży dotarłam do zbiegu Brazylii z Kolumbią. Kilkakrotnie przekraczałam granicę chcąc zdobyć upragnioną pieczątkę, ale nawet psa z kulawą nogą nie obchodziła moja wiza. Okazało się, że jestem w Leticii, mieście handlarzy narkotyków, przemytników i wszystkich wyjętych spod prawa. Czy ja w końcu byłam w tej Kolumbii?
|
Następny wyjazd był już skokiem na głęboką wodę... Podróż w Himalaje drogą lądową! Przez dwa miesiące pokonywałam pociągiem, samolotem i stopem bezdroża Rumunii, Turcji, Iranu i Pakistanu. Pamiętam, że kraje te były uważane wtedy za tak niedostępne i dzikie, że w Iranie przez miesiąc podróży spotkałam tylko jednego turystę – z Holandii. 
Potem było już z górki. Stopem do Holandii, rok życia w Barcelonie, następny rok w podróży dookoła Hiszpanii i Portugalii. Na studiach kolejną roczną przerwę wyjaśniłam koniecznością zdobywania materiałów o kinie hiszpańskim. I o dziwo dostałam błogosławieństwo dziekanatu. Madryt, Londyn, Norwegia, Irlandia..
I w końcu marzenie mojego życia - Ameryka Południowa. Mój pierwszy wyjazd tam to był jeden wielki przypadek. Ale jak wiadomo szaleńcom szczęście sprzyja. Zostałam wysłana do Peru przez pewnego radosnego wariata, który stwierdził, że dam tam sobie radę. I o dziwo tak było. Po tym pierwszym wyjeździe szybko nastąpiły kolejne. Brazylia, Chile, Ekwador i wyspy Galapagos, Meksyk, Kostaryka, czy moja ukochana Argentyna. Tam niemal zostałam zaadoptowana przez lokalną rodzinę, z którą prawie co roku spędzam Święta Bożego Narodzenia.
W podróży zdarzały się miłości. Świetnie służyły one zgłębianiu języków obcych i fascynującym wycieczkom w głąb innej kultury. Dzięki płomiennym uczuciom przemierzyłam Irlandię samochodem, Hagę rowerem, Londyn metrem, Lizbonę tramwajem i Brazylię samolotem. To prawda, że miłość dodaje skrzydeł :-)
Jestem przekonana, że dobry los postawił ich na mojej drodze i już tego samego dnia zamieszkałam w przytulnym ... garażu przerobionym na studio nagrań. Szczęście mi sprzyjało, bo kilka dni później udało mi się poznać samego Pedro Almodovara, o którym potem napisałam swoją pracę magisterską. Na pożegnanie dostałam od niego książkę ze scenariuszem „Wszystko o mojej matce”. Przed powrotem do Polski odbyłam jedną z bardziej fascynujących podróży mojego życia. Z Guillermo przyjacielem fotografem objechaliśmy okoliczne miasteczka w poszukiwaniu stylu mudejar. Powstał z tego nawet album.
Oprócz miłości do podróży drzemie we mnie jeszcze miłość do muzyki. Kilka lat temu udało mi się pracować jako wolontariusz przy jednym z największych festiwali muzycznych - Roskilde Festiwal. Wypełniłam ankietę (po duńsku! :-)), wysłałam i ... o dziwo zostałam zaakceptowana. Potem wystarczyło jakoś dojechać do Danii (stopem). Moim zadaniem było pilnowanie wraz z innymi wolontariuszami mostu. Jak na rewolucjonistkę i fankę prowadzonej przez Che Guevarę partyzantki było to wymarzone zadanie. Most był strategicznym punktem festiwalu, bo łączył pole namiotowe ze scenami i codziennie atakowały go tłumy ludzi. Obrona mostu polegała na liczeniu wchodzących, żeby ich ilość nie przekraczała za jednym razem 30 osób. Najważniejsze, że to strategiczne zajęcie pozwoliło mi za darmo uczestniczyć w koncertach takich fantastycznych grup jak Manu Chao, Garbage, Chemical Brothers, New Order czy uwielbiani przeze mnie RED HOT CHILI PEPPERS!!! Mogę już do końca życia bronić mostów :-P
Czasami trzeba gdzieś przyjechać kilka razy, żeby w końcu móc coś zobaczyć. Tak bylo z Cerro Torre. Ta niedostępna góra kilka razy sprawiała mi psikusa. Ile razy zziajana pokonywałam trasę z bazy w Chalten (Patagonia argentyńska) do podstawy Cerro Torre, tyle razy okazywało się, że na próżno. Tajemniczy szczyt spowijała gęsta nieprzenikniona mgła. To dlatego góra ta darzona jest takim respektem przez wspinaczy. Często muszą czekać przez długie miesiące, żeby móc zaryzykować wspinaczkę. I oto w końcu moja cierpliwość została nagrodzona. Za siódmym podejściem góra w końcu postanowiła odsłonić swoje wdzięki. A ja po raz pierwszy zobaczyłam Cerro Torre w pełnej krasie. Do siedmiu razy sztuka!
Moi bratankowie od razu odkryli w poszczególnych typach siebie i swoich znajomych. Patryk (starszy - indywidualista) to oczywiście Włóczykij, Mateusz (młodszy - marzyciel) to Muminek. A ja? - zapytałam. Ty to Mała Mi - odpowiedzieli moi bratankowie jednomyślnie. 
Mogłam się tego spodziewać :-) Mała Mi to największa złośnica w bajce, która zawsze wszystko robi na przekór. Gdy wróciłam z kolejnej wyprawy, na drzwiach mojego pokoju wisiała mała włóczkowa postać.
